O nas

Instytut Medyczny im. Jana Pawła II

24 marca 2010 r., w Wigilię Uroczystości Zwiastowania Pańskiego, Dnia Świętości Życia Arcybiskup prof. dr hab. Andrzej Dzięga Metropolita Szczecińsko- Kamieński erygował Instytut Medyczny im. Jana Pawła II w Szczecinie, jako nową jednostkę organizacyjną Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Powołanie Instytutu Medycznego im. Jana Pawła II jest odpowiedzią Kościoła Szczecińsko–Kamieńskiego na apel św. Jana Pawła II w zakresie wyobraźni miłosierdzia, jak również na rozległe potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej oraz pomocy społecznej mieszkańców Pomorza.
Instytut Medyczny im. Jana Pawła II otrzymał osobowość prawną rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 1 lipca 2011 r. Terenem działalności Instytutu jest Archidiecezja Szczecińsko-Kamieńska.
Cele i zadania Instytutu Medycznego określone zostały w §4 i §5 statutu:

„§4. Instytut zgodnie ze społeczną nauką Kościoła inspiruje, patronuje, koordynuje i podejmuje prowadzenie wielorakich przedsięwzięć leczniczo – opiekuńczych.

§5. Instytut, nawiązując do chlubnych tradycji dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego, realizuje swoje cele w szczególności poprzez:

• inspirowanie działalności naukowej związanej z promowaniem życia i zdrowia,
• tworzenie oraz prowadzenie szpitali, sanatoriów, domów pomocy społecznej i innych zakładów leczniczych, opiekuńczych oraz aptek,
• prowadzenie szeroko rozumianej działalności leczniczo – opiekuńczej (promocja, profilaktyka, terapia, rehabilitacja),
• działalność na rzecz osób niepełnosprawnych,
• kształcenie i doskonalenie kadr dla realizacji celów statutowych,
• współpracę z krajowymi i zagranicznymi organizacjami i instytucjami realizującymi podobne cele.”[1]

Historia Dzieła Sióstr Boromeuszek w Szczecinie

Początki Kongregacji Sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza sięgają czasów wojny 30-letniej (1618-1648) i działalności Josepha Chauvenel’a, który założył w Nancy (Francja) bezpłatną przychodnię i aptekę, skupiając wokół siebie dziewczęta pomagające ludziom chorym, samotnym, biednym. [1]
Droga Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza do Szczecina wiodła z Nancy przez Pragę (28 września 1837r) i Nysę (30 października 1848r).

Siostry z Kongregacji Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza z Trzebnicy przybyły do Szczecina w 21 listopada 1867 r. na prośbę ks. Vogta proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej w Szczecinie skierowaną do Biskupa Wrocławskiego
z dnia 16 kwietnia 1866 r. Trzy siostry zamieszkały w wynajętym mieszkaniu i zajęły się pielęgnacją chorych oraz nauczaniem dzieci prac ręcznych. Prowadzenie działalności wymagało stworzenia infrastruktury. Dlatego Siostry w 1886 r.
z własnych środków nabyły grunty w Szczecinie przy ul. Politzerstrasse 31 (obecnie al. Wyzwolenia), na których zaplanowały budowę nowoczesnego kompleksu opiekuńczo leczniczego. 23 października 1910 r. przystąpiono do budowy nowego kompleksu budynków nazwanego Fundacją Świętego Karola Boromeusza.[2] Do tego czasu Siostry sprawowały jedynie ambulatoryjną opiekę nad chorymi. 28 maja
1911 r. został poświęcony kamień węgielny pod budowę kościoła przyszpitalnego Świętej Rodziny. 27 marca 1913 r. rozpoczął oficjalnie swoją działalność nowocześnie wyposażony szpital (z salą operacyjną i niezbędnym zapleczem), przez co można było hospitalizować 182 osoby. Szpital posiadał oddziały: okulistyczny, wewnętrzny, chirurgiczny, laryngologiczny, ginekologiczny i dermatologiczny. W 1913 r przyjęto 548 osób (245 mężczyzn i 303 kobiet), 399 wyleczonych , 72 z poprawą,
20 nie wyleczonych, 22 zmarło, 35 osób pozostało w szpitalu na następny rok. [3]

4 października 1919 r. Biskup Wrocławski Ks. Kardynał Bertram dokonał konsekracji kościoła pw. Świętej Rodziny. W 1930 r., w oddzielnym nowo wybudowanym budynku oddano do użytku sierociniec dla 100 dzieci. Dnia 1 lipca 1936 r. powstała parafia Świętej Rodziny, która w 1941 r. liczyła 2000 wiernych.[4]

Fundacja św. Karola Boromeusza w Szczecinie stała się ważnym ośrodkiem duszpastersko – społecznym w czasach hitlerowskich. Do szpitala św. Karola Boromeusza został skierowany do pracy austriacki ksiądz dr Karol Lampert,
który za swoją postawę sprzeciwu obłędnej polityce nazizmu był więziony
w Berlinie, Sachsenhausen i Dachau.

W szczecińskim szpitalu św. Karola Boromeusza ks. Karol Lampert posługiwał w latach 1941-1943. Jego kapłański pokój był otwarty dla młodych katolików – żołnierzy Wermachtu, jak również polskiej młodzieży z przymusowych robót, którzy potrzebowali wsparcia moralnego by nie zatracić swojego człowieczeństwa. Za prawdę i wierność Ewangelii ks. Karol Lampert został aresztowany przez gestapo 4 lutego 1943 r., a w konsekwencji zamordowany przez hitlerowców 13 listopada 1944 r. Ojciec Święty Benedykt XVI wyniósł w dniu 13.11.2011 r. do chwały błogosławionych ks. Karola Lamperta – męczennika
za wiarę. Swoją postawą ks. Karol Lampert potwierdził, iż dobro jest silniejsze niż zło.

Działania wojenne (zwłaszcza bombardowania miasta w 1944 r.) spowodowały, że siostry wiedzione troską o bezpieczeństwo osób hospitalizowanych i osieroconych dzieci, zdecydowały się na ewakuację dzieci
do Kołobrzegu. Po wojnie 20 lipca 1946 r. Okręgowy Urząd Likwidacyjny
w Szczecinie odebrał siostrom budynki wraz z terenem i przekazał w zarząd Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Szczecinie. Na uwagę zasługuje fakt,
iż Siostry Boromeuszki otrzymały od Zarządu Miejskiego miasta Szczecina dokumenty z 19 marca 1947 r. (L.dz.P.m.K.G.f 677/47 Wyciąg z matrykuły gruntowej i kopię mapy katastralnej) wykazujące właściciela na podstawie księgi wieczystej
w osobie Kongregacji Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza z Trzebnicy. Władza Polski Ludowej zabrała Siostrom Boromeuszkom z Trzebnicy 26 placówek (szpitale, szkoły, domy pomocy społecznej). Siostry walczyły o odzyskanie swojej własności do 1959 roku.

Bibliografia

[1] Statut Instytutu Medycznego im. Jana Pawła II w Szczecinie
[2] Joseph Chauvenel „wskutek przedwczesnej śmierci – zmarł w roku 1651, mając zaledwie 31 lat, zaraziwszy się podczas pielęgnowania chorych w Toul, – nie zdążył zrealizować zamierzonego dzieła. Powierzył je w testamencie swojemu ojcu. W oparciu o ten testament, Emanuel Chauvenel przekazał cały majątek syna na cele charytatywne przez co Joseph Chauvenel stał się fundatorem także bazy materialnej Kongregacji. Dzięki temu Nancy otrzymało mocą aktu notarialnego z dnia 18 czerwca 1652 r. Dom Miłosierdzia pod wezwaniem Świętej Rodziny.” http://www.boromeuszki.pl/historia.html

„Dziesięć lat później Emanuel przekazał do dyspozycji sióstr drugą fundację zwaną Domem św. Karola Boromeusza – nad wejściem głównym tego domu znajdowała się statua świętego która dała początek nazwie siostry Boromeuszki.”

http://www.boromeuszki.katowice.opoka.org.pl/

[3] Dokumentacja budowlana znajduje się W archiwum Państwowym miasta Szczecina …

[4] Carolus Geilanstalt Stettin, 1913r

[5] na podstawie dokumentów archiwalnych Kongregacji Sióstr Kongregacji z Trzebnicy

Instytut Medyczny im. Jana Pawła II otrzymał osobowość prawną rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 1 lipca 2011 r. Terenem działalności Instytutu jest Archidiecezja Szczecińsko-Kamieńska.
Cele i zadania Instytutu Medycznego określone zostały w §4 i §5 statutu:

„§4. Instytut zgodnie ze społeczną nauką Kościoła inspiruje, patronuje, koordynuje i podejmuje prowadzenie wielorakich przedsięwzięć leczniczo – opiekuńczych.

§5. Instytut, nawiązując do chlubnych tradycji dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego, realizuje swoje cele w szczególności poprzez:

inspirowanie działalności naukowej związanej z promowaniem życia i zdrowia,
tworzenie oraz prowadzenie szpitali, sanatoriów, domów pomocy społecznej i innych zakładów leczniczych, opiekuńczych oraz aptek,
prowadzenie szeroko rozumianej działalności leczniczo – opiekuńczej (promocja, profilaktyka, terapia, rehabilitacja),
działalność na rzecz osób niepełnosprawnych,
kształcenie i doskonalenie kadr dla realizacji celów statutowych,
współpracę z krajowymi i zagranicznymi organizacjami i instytucjami realizującymi podobne cele.”[1]